[NL] Blog Hugo von Meijenfeldt: Duurzaam populisme

in ,

Worldconnector Hugo G. von Meijenfeldt, coördinator implementatie Global Goals bij het Ministerie van Buitenlandse Zaken, praat over de bekendheid van de SDGs onder de Nederlandse bevolking.

Deze blog verscheen op 3 februari op SDGNederland.

Regeringsleiders van alle gezindten hebben zich achter de SDGs geschaard. Kennelijk zijn ze niet links of rechts. Bedrijven, burgergroepen en lokale overheden hebben er aan meegeschreven. Kennelijk zijn de SDGs niet elitair. Waarom zijn de SDGs dan niet bij het grote publiek bekend? Dit leidt tot de prikkelende gedachte of er niet wat meer populisme mee moet worden bedreven.

Wakker schudden
Duurzaam populisme is geen contradictio in terminis. Overeenkomsten vallen meteen op. Ten eerste, populisme wordt vaak gedefinieerd als het wakker schudden en zelfs omver werpen van heersende gewoonten. Welnu, de SDGs richten zich op een transitie naar een andere samenleving, waarin sectoren die onvoldoende veerkracht tonen het onderspit gaan delven. Ten tweede, populisten komen op voor mensen die zich buitengesloten voelen. Laten de SDGs nou als overkoepelend thema hebben leave no-one behind.

Een positieve boodschap over de toekomst
Het instrument bij uitstek om brede lagen van de bevolking voor duurzame ontwikkeling te winnen – naast regelgeving en prijsprikkels  – is communicatie. Uit veel enquêtes blijkt dat mensen snakken naar een verhaal (narrative, zoals de Britten zeggen) met een positieve boodschap over de toekomst. Als de SDGs dat niet doen, wat dan eigenlijk nog wel?

De kiezer aan het roer
De ingrediënten van dat positieve verhaal moeten de Nederlanders toch aanspreken. Over 15 jaar leeft de helft minder onder de armoedegrens en hoeft niet meer naar de voedselbank. Slechte toegang tot medische voorzieningen en goed onderwijs is ook gehalveerd, net als de structurele werkloosheid. Ook de buurten waar lawaai, vervuiling en rechteloosheid de boventoon voeren zijn met 50 procent afgenomen. Doordat de economie half circulair zal zijn, geldt hetzelfde voor inkomensverschillen, grondstoffenuitputting, uitstoot van broeikasgassen en fijnstof en onze voetafdruk in de wereld.

Dit positieve verhaal strekt zich uit over meer dan drie verkiezingen. Maar als het aankomt op keuzen in de rol en instrumenten van de overheid moet de politiek en binnenkort dus de kiezer wel aan het roer zitten. Hopelijk gaat het positieve verhaal ergens in de campagnes doorklinken.

[NL] Video Ombudspersoon Toekomstige Generaties

in ,

Maandag 6 februari vond het Round Table evenement ‘Ombudspersoon voor Toekomstige Generaties’ plaats in Den Haag. Om een goede indruk te geven van deze geslaagde dag is er een video gemaakt waarin de hoogtepunten te zien zijn. De video geeft duidelijk weer waarom er behoefte is aan een Ombudspersoon voor Toekomstige Generaties. Zeker met de Tweede Kamerverkiezingen om de hoek is het van groot belang om meer mensen bewust te maken van dit initiatief. Wij roepen daarom op onderstaande video te delen!

 

Voordat er officieel een Ombudspersoon Toekomstige Generaties is verankerd, wil de werkgroep Toekomstige Generaties graag functioneren als waarnemend Ombudspersoon Toekomstige Generaties. Iedereen kan hier vanaf nu een beroep op doen via het Twitter account Ombuds Toekomst, of via Facebook.

[NL] Round Table ‘Ombudspersoon Toekomstige Generaties’ trekt jong en oud

in ,

Op maandag 6 februari vond de eerste Round Table van 2017 plaats, georganiseerd door de werkgroep Future Generations van de Worldconnectors. De Haagse Hogeschool stelde verschillende ruimtes voor ons beschikbaar en waren de hele dag behulpzaam om ons te ondersteunen, waarvoor dank! Jong en oud kwamen samen om de noodzaak voor een Ombudspersoon voor Toekomstige Generaties toe te lichten. Het publiek was divers: schoolkinderen, politici, internationale gasten, vele Worldconnectors en Hare Koninklijke Hoogheid Prinses Laurentien der Nederlanden.

Aan het begin van de dag licht werkgroepvoorzitter Jan van de Venis de kern van de Round Table bijeenkomst toe door middel van het visiedocument van de werkgroep Future Generations. In Nederland is de besluitvorming omtrent het tegengaan van bijvoorbeeld klimaatverandering vaak gericht op de korte termijn. Daarnaast hebben alleen volwassenen inspraak in deze besluitvorming, via het stemrecht maar ook in andere sectoren van de samenleving. De werkgroep wil dat meer rekening gehouden wordt met de belangen van toekomstige generaties. Ook onze kinderen en kleinkinderen hebben recht op een leefbare wereld. Dit houdt niet alleen een stabiel klimaat in, maar ook een waarborging van mensenrechten en inclusiviteit. Een Ombudspersoon Toekomstige Generaties kan hier als onafhankelijke actor op toezien. Totdat deze persoon er is, neemt de werkgroep de functie al waar.

Prinses Laurentien staat achter dit initiatief en is aanwezig in Den Haag. Ze vraagt een aantal schoolkinderen van de leeftijd 13-14 jaar naar hun beeld over de toekomst. De kinderen geven aan zorgen te hebben over de klimaatverandering, maar denken wel oplossingsgericht:“We moeten niet te groot denken, kleine stappen kunnen al helpen”. Een andere scholier geeft aan dat een betere toekomst al bij jezelf begint. De onzekerheid van de schoolkinderen ten aanzien van de toekomst vormt een bevestiging voor de noodzaak voor een Ombudspersoon Toekomstige Generaties.

Prinses Laurentien stelt vragen aan scholieren

Onder de aanwezigen zijn diverse (voormalig) Ombudspersonen Toekomstige Generaties uit het buitenland. Nederland kan inspiratie halen uit deze voorbeelden. De ervaringen uit Wales (Sophie Howe) en Israël (Shlomo Shohan) worden onder andere met inspirerende filmpjes aan het publiek getoond. Marcel Szabo, voormalig Ombudspersoon Toekomstige Generaties uit Hongarije vertelt dat het aantal slachtoffers van klimaatverandering onderbelicht is.

Sophie Howe uit Wales

De aanwezige jonge politici van Dwars (GroenLinks), Jonge Democraten, Perspectief (CU), World Youth Parliament for Water, Liberaal Groen en de Jonge Socialisten (PvdA) vertellen opnieuw waarom staatssecretaris Sharon Dijksma hun Manifest voor Toekomstige Generaties aannam. Wederom volgt een dialoog met de schoolkinderen, geholpen door een behulpzame Prinses Laurentien. De opmerkingen zijn wederom nuttig: ”We moeten niet te lang blijven nadenken, maar gewoon doen!”

Jonge politici aan het woord, v.l.n.r.: Vincent Bouma (Jonge Socialisten, PvdA), Alide Roerink (Worldconnector), Susanne Reitsma (World Youth Parliament for Water), Simon Putman (Jonge Socialisten, PvdA),  Mark Zandvoort (Perspectief, ChristenUnie) en Tomas Friedhoff (Liberaal Groen)

Prinses Laurentien helpt de scholieren met het beantwoorden van de vragen

Het drukke programma van de dag heeft geen invloed op het enthousiasme van de aanwezigen. Ook tijdens de pauzes wordt er gesproken over de rechten van de toekomstige generaties. Het muzikale duo Ayla van Kessel en Luuk Janssen gebruikt de stem van de huidige, jonge en toekomstige generaties zelfs in de tekst van hun liederen.

Na de pauze was het tijd voor de break-out sessies met verschillende onderwerpen:

Sessie ‘Corporate Governance’

Sessie ‘Environment and Land Use’

Sessie ‘Education’

Sessie ‘Creating an inclusive society’

Sessie ‘Choosing New or Improving Existing Institutions’

Sessie ‘Knowledge for the Future’

Brainstormsessie Worldconnectors

Aan het eind van de dag wordt er plenair teruggekoppeld. Een panel bestaande uit de (voormalig) ombudspersonen uit het buitenland, Catherine Pearce van het World Future Council en Ralien Bekkers reageren op de bevindingen uit de break-out sessies. Opnieuw blijkt de uitspraak “in kleine stappen denken” van toepassing op de vraag hoe nu verder te gaan. Er kan niet anders gesteld worden dan dat er een noodzaak is voor een Ombudsman Toekomstige Generaties. Dit blijkt niet alleen vanuit de dialogen met de schoolkinderen, maar ook vanuit de ervaringen uit het buitenland. Jong en oud zijn ervan overtuigd dat een Ombudsman Toekomstige Generaties de leefbaarheid in de toekomst kan waarborgen. Niet alleen op het vlak van duurzaamheid en milieu, maar ook op het gebied van sociale, culturele en economische zekerheid. Voordat deze ombudspersoon officieel is ingesteld, zal de werkgroep Future Generations met Jan van de Venis deze functie blijven waarnemen.
Afsluitende plenaire sessie, het panel reageert op de bevindingen uit de break-out sessie

Diner op uitnodiging van Prinses Laurentien, Jan van de Venis spreekt

 

[NL] Blog Naema Tahir: Een nieuw jaar, een nieuw voornemen

in ,

Worldconnector Naema Tahir is auteur van vele boeken en artikelen over de multiculturele samenleving, met een bijzondere belangstelling voor de mensenrechten van vrouwen in zowel moderne als traditionele gemeenschappen. Haar nieuwste boek Brieven in Urdu verscheen op 17 oktober bij Prometheus en is verkrijgbaar in de grotere boekwinkels of online. Hieronder volgt de meest recente column van Tahir die zij maandelijks schrijft voor het dagblad Trouw.

Deze column verscheen op 22 december in Trouw

Het einde van het jaar nadert. Heb ik me gehouden aan mijn goede voornemen, in deze krant aan het begin van het jaar uitgesproken, om een jaar lang geen kleren te kopen?

Ik ontleende destijds mijn inspiratie aan de actrice Ali MacGraw, ooit bekend van de film ‘Love Story’. MacGraw werd rap beroemd, maar werd evenzo snel weer vergeten, verliet Hollywood en leefde in afzondering. Enkele jaren geleden vertelde ze Oprah Winfrey dat ze dertig jaar lang geen kleren had gekocht.

Dat sprak me aan en ik besloot het een jaar uit te proberen. Een heel jaar geen kleren kopen.

Diezelfde week echter, kocht ik iets. Iets kleins. Een legging in een kleur die ik niet had. En jurist die ik ben, interpreteerde ik mijn overtreding weg, door de regel uit te leggen als: een jaar lang geen kleren kopen, tenzij noodzakelijk. Want er zijn altijd uitzonderingen. Nood breekt wet. Toch?

Meteen daarna testte het lot me. Een zwarte spijkerbroek scheurde bij het been. Zoiets gebeurt nooit. Maar het geschiedde nu wel. ‘Jippie’, dacht ik, ‘force majeur, ik mag weer een nieuwe zwarte spijkerbroek kopen. Want het is noodzakelijk.’

Toen ging ik nadenken. ‘Ik zou een jaar lang niets kopen, niet waar? Nu moet ik mijn woord gestand doen.’ Zo kwam het dat ik mijn spijkerbroek niet verving. Die gedachte en dat niet-doen waren bevrijdend. Dat was echt het eerste moment dat ik begon te consuminderen.

Consuminderen, consumatorium, consu-no-go. Er is eigenlijk geen goed woord voor niet-consumeren. Zo’n woord hebben we wel hard nodig.

Ik geef het toe, af en toe ben ik toch bezweken. Waaraan? Aan koopjes. Een rok, een trui, allemaal zo sterk afgeprijsd, je bent gek als je het laat liggen. Het voelde alsof ik mijn voornemen niet echt overtrad door die enkele euro’s uit te geven. Een stiekem, klein vergrijp.

En weet je wat? Die nieuwe rok heb ik niet eens aangetrokken het afgelopen jaar!

Het is omdat ik genoeg heb. Echt. Genoeg. Enoughness, noemt Jill Chivers het, een Australische minimalisme-coach die, op haar website shopyourwardrobe.com, mensen aanzet om in hun eigen kledingkast te winkelen en niet steeds te bezwijken voor de drang om te kopen, kopen, kopen. Enoughness. De klassieken noemden het matigheid. Maar dat klinkt ons te ouderwets. Zo is er ook Project 333, dat mensen adviseert met een kleine selectie kleren, een capsule genaamd, het jaar door te komen.

Ik ben er weg van. Zo erg dat ik nu echt minder kleren ben gaan kopen. Ik heb me afgemeld voor allerlei nieuwsbrieven die hun koopwaar aanbieden, de uitverkoop in de stad brengt me niet meer in verleiding. En ook ben ik minder gaan snoepen.

Kopen is een verslaving, met zijn eigen rush, schuldgevoel en verlangen naar een volgende high. Onze voornaamste identiteit is die van consument geworden, schreef Noam Chomsky al.

Mijn nieuwe voornemen is om nu twee jaar lang geen kleren te kopen. Maar terwijl ik dit schrijf weet ik dat ik stiekem toch dat ene buitenkansje zal aangrijpen, als het zich voordoet. En ik weet ook waarom: omdat ook ik een zwak mens ben.

Dat niet-doen, dat niet-consumeren werkte bevrijdend.

[NL] Blog Naema Tahir: Kerstmis kruipt weg

in ,

Worldconnector Naema Tahir is auteur van vele boeken en artikelen over de multiculturele samenleving, met een bijzondere belangstelling voor de mensenrechten van vrouwen in zowel moderne als traditionele gemeenschappen. Haar nieuwste boek Brieven in Urdu verscheen op 17 oktober bij Prometheus en is verkrijgbaar in de grotere boekwinkels of online. Hieronder volgt de meest recente column van Tahir die zij maandelijks schrijft voor het dagblad Trouw.

Deze column verscheen op 24 november in Trouw

Kerstmis komt er met rasse schreden aan. Enige tijd geleden kreeg ik een afgeschreven kinderboekje mee van de plaatselijke bibliotheek, getiteld ‘Het is Kerstmis’. Leuk, dacht ik, om aan mijn dochter voor te lezen. Maar bij kennisname van de inhoud sloeg alras de verbijstering toe. Het kerstverhaal wordt hier teruggebracht tot ene Maria die in een stal een naamloze baby krijgt en Jozef die daarop naar buiten loopt, hoera roept en zegt dat iedereen mag komen kijken, waarop de baby veel cadeautjes krijgt van alle anonieme bezoekers. Dat was het, echt waar.

Voor en achterin het boek staan vier kerstliedjes, waarvan de tekst volledig is geamputeerd. Bijvoorbeeld ‘Er is een kindje geboren, hoera! (2x), ‘t Ligt in een bedje bedekt met wat hooi (2x)’. Dat was het. Niks ”t Kwam op de aarde voor ons allemaal.’

Idem dito de andere liedjes. Elke verwijzing naar Jezus en het christendom is er categorisch uit geschrapt. Het boekje eindigt met: ‘Het is kerstmis. Kaj en Lizzie (de twee hoofdpersonen) versieren de ijstaart met kransjes van schuim en chocola. Nu gaan de sterretjes aan! roept Kaj. En de kaarsjes, zegt Lizzie. Vrolijk kerstfeest!’

Het is jammer allemaal. De makers van het boekje vinden het kerstverhaal in wezen niet meer van deze tijd. Een heilige die geboren wordt en onder de mensen leeft, het is te mal voor woorden, vinden ze vast. Maar helemaal opgeven en verzwijgen willen ze het verhaal ook weer niet. Dus seculariseren ze het. Met als onbedoeld gevolg dat er een volstrekt betekenisloze romp overblijft. Dat geldt evenzo voor hun bewerking van de kerstliedjes. De ziel is eruit gesloopt, maar we blijven Kerstmis vieren en kerstliedjes zingen hoor!

Welbeschouwd is het boekje bijna symbolisch voor de staat van de westerse cultuur. Die heeft afscheid genomen van zijn spirituele bronnen, maar kan ze toch nog niet helemaal loslaten. Wat resulteert is best triest. Kerstmis zonder Christus, Pasen zonder de kruisiging, Hemelvaart zonder de hemel, Pinksteren zonder de Heilige Geest.

Nee, dan de Franse revolutionairen van 1789. Die hebben in één klap het christendom afgeschaft en vervangen door de cultus van de rede, met een eigen feest, tempel en zelfs godin. Dat is lef hebben. Weg met dat oude bijgeloof, we vervangen het door iets nieuws en beters, moeten ze hebben gedacht. Daartoe zijn we kennelijk niet meer in staat. Net als de revolutionairen van toen, geloven de meeste mensen anno nu ook niet meer in de oude verhalen, maar we zijn niet mans genoeg er een streep door te halen en iets anders te vieren, waarin we wél geloven. Of helemaal niets meer te vieren.

En dus blijven we Kerstmis vieren, met kerststalletje onder de kerstboom, kerstdiner, en een cd met christmas carols. Veel mensen gaan zelfs in de kerstnacht of op Eerste Kerstdag nog naar een katholieke mis of protestantse dienst. Maar de bezieling is eruit en wat overblijft is vooral een vaag gevoel van leegte en verlies.

In wat voor tijd leven we? Het voelt aan als een overgangstijd. Het oude is teloorgegaan. Alleen de herinnering eraan bestaat nog en is ons dierbaar. Maar ook die zal binnenkort verdwenen zijn. En dan?

Wat resulteert is pathetisch: Kerstmis zonder Christus